Z DeDion, w połączeniu z lekkim układem Wattsa, możliwość budowy z znacznie mniejszą masą nieresorowaną (szybsza reakcja na odbicie, mniejsza masa przesunięta obrotowo podczas przyspieszania/zwalniania) jest zaletą. Również geometria w alfach była taka, że środek przechyłu jednostki był niższy niż górny/środkowy układ podparcia kulowego w samochodach z sztywną osią. Dodatkowo, łatwiej jest osiągnąć zmniejszone zmiany pochylenia (co jest złe) w zakresie większego skoku zawieszenia. Mniej punktów połączeń oznacza mniej miejsc, w których geometria może być przesunięta pod obciążeniem, z bardziej wyraźną i niezawodną reakcją. To sprawiło, że przednie i tylne środki przechyłu były również bardziej harmonijne.
GTA osiągnęło podobny rezultat, w cięższy i bardziej złożony sposób, z układami przesuwnych bloków i układem Wattsa, wraz z odciążonymi komponentami, ale było to prostsze w de-dion, co pozwalało na użycie tulei elastomerowych (w porównaniu do łożysk i przegubów Heim) i tym samym bez ostrego hałasu i sztywnej transmisji wstrząsów układów blokowych i Wattsa, gdy były one implementowane w sztywnej osi. Normalni ludzie mogą jeździć Alfą z Dedion szybko i dobrze, podczas gdy kierowcy samochodów z IRS najprawdopodobniej odkryją limit szybciej i bardziej katastrofalnie. Chociaż niewielu się do tego przyzna, zwłaszcza wszyscy ci kierowcy Porsche... W boksach Porsche rozmowa o nadsterowności jest jak rozmowa o polityce przy obiedzie.
Te alfy były jednymi z najlepiej prowadzących się samochodów produkcyjnych. Wciąż dobrze się prowadzą i nadają się do nieulepszonych lub nieautostradowych nawierzchni. Aston Martin, a także późniejsze warianty Lotusa i Caterhama 7 używały DeDion, ten ostatni często opisywany jako najlepiej prowadzący się samochód w historii, z czym bym się zgodził... z wyjątkiem nowoczesnych, sterowanych robotycznie oszustów.
Jeśli interesują Cię podstawowe motywacje różnych konstrukcji zawieszenia (jak ja) i chcesz uzyskać informacje od eksperta z kwalifikacjami technologicznymi zamiast opinii nas, idiotów (z których niewielu faktycznie zaprojektowało samochód), spójrz na "The sports car, It's design and performance" Colina Campbella. Mój, jak sądzę, to wydanie z 1966 roku. Odpowiada na pytania od ciekawości, dlaczego prawdopodobnie dokonano wyboru produkcyjnego, po to, jak prawidłowo ustawić odpowiednią geometrię na drążku Panharda dla GTV. Twój pierwszy post sugeruje zainteresowanie historią i przykładami, więc myślę, że uznałbyś to za co najmniej interesujące i potencjalnie za przewodnik na całe życie, tak jak ja. Znajduje się bezpośrednio obok "Technique of motor racing" Piero Taruffiego, który jest podobnie zagięty i uwielbiany. Oba są nadal w druku do dziś. Te odniesienia są znacznie przestarzałe, ponieważ zostały napisane w latach 50. i 60., ale niewiele się zmieniło i stanowią świetne odniesienia do projektów vintage. Jeśli przeczytasz i zrozumiesz te informacje, będziesz tutaj, obserwując niedoinformowane i ignoranckie spekulacyjne opinie mas jako rozrywkę, a nie jako wiarygodne źródło.